نقد انیمه The Garden of Words - باغی از کلمات

انیمه‌ی زیبای The Garden of Words قصه‌ی واقع‌گرایانه و شیرینی را می‌گوید که در باغی از دنیای خودمان روایت شده. باغی که از قضا، درختانش را کلماتی دروغین شکل نداده‌اند.

نمی‌دانم دنیای انیمه با استفاده از کدام جادو و به سبب بهره بردن از چه روش خاصی از داستان‌گویی، می‌تواند تا این اندازه شگفت‌انگیز باشد. می‌تواند هزاران بار و لابه‌لای دقایق ده‌ها اثر مختلف، با استفاده از یک سری مفاهیم ساده و آشنا، قصه‌هایی را بگوید که شبیه یکدیگر نیستند و تفاوت‌های زیادی دارند و در عین حال، انگار هر بار دارند تفکرات مخاطبان این دنیای شگفت‌انگیز را در رابطه با یکی از حقایق جهان هستی، کامل‌تر می‌کنند. چون راستش را بخواهید، تا به امروز انیمه‌های ژاپنی زیادی را دیده‌ام که محوریت پیام دادن‌های‌شان چیزی جز «عشق» نبوده و هر کدام، نگاهم به این احساس عجیب انسانی را صدها قدم جلوتر از قبل برده‌اند. هر کدام از این ساخته‌های ارزشمند، آن‌قدر با کمک کلیدواژه‌های ساده‌ای قصه می‌گویند که شاید روزی فکر می‌کردم امکان ندارد با پرداختن به چنین چیزهای آشنایی، بتوان داستان‌هایی معرکه ساخت و تقدیم بینندگان کرد. اما انیمه‌ها نه تنها این کار را انجام می‌دهند، بلکه آن را به صورتی انجام می‌دهند که عملا در هیچ نقطه‌ی دیگری از دنیای هنرهای تصویری نمی‌توان چیزی حتی شبیه به لحظات‌شان پیدا کرد. این وسط، آن‌چه که شگفت‌انگیز است با احترامی که آن‌ها برای یکدیگر قائل می‌شوند ارتباط دارد. آن‌ها، همیشه انگار پیام‌های‌شان را به گونه‌ای تحویل مخاطب می‌دهند که در قسمت خاص و تازه‌ای از ذهن او و شاید حتی قلبش، جای بگیرند و بدون زیر سوال بردن هیچ مفهوم دیگری، فقط و فقط چیزی به داشته‌های وی اضافه کنند. آن هم در حالی که حتی در آثار بزرگ‌ترین فیلم‌سازان تاریخ هالیوود هم می‌توان به وفور لحظاتی را یافت که دقیقا برای زدن حرفی در مقابل اثری دیگر، قد علم کرده‌اند و تنها به خاطر دادن پیامی متضاد مفهومی سینمایی و بزرگ است که شناخته می‌شوند.